“What a journey this has been”. Deze zin schreef ik in m’n hoofd in een van de laatste weken van het jaar. Ik was het even vergeten in onze sneltrein. De dankbaarheid. Ik had, buiten de sessies om, al maanden mijn gitaar niet echt aangeraakt. Opladen, herstellen, de druk, het geregel, de aandacht, de stress van het goed willen doen had zich genesteld in m’n vezels. Tot het moment dat iemand tegen mij zei; “Er komen ook weer gewoon 300 mensen naar jullie liederen luisteren he, vergeet dat niet”. Dat kwam als een soort van dreun binnen die erg lang bleef hangen. Mijn hemel, er komen gewoon mensen naar onze liederen luisteren. Dat is onze Hemel inderdaad. Dat is altijd onze wens geweest.

In de stilte pakte ik een van de volgende dagen weer m’n gitaar en wachtte wat er geschreven wilde worden, binnen afzienbare tijd was er een tekst genaamd “Grateful“ en een lied over dankbaarheid was geboren. Allereerst als reminder voor mezelf, en het zingen van deze fluistering heeft me geholpen deze verbinding weer dieper dan al het andere te laten wortelen. We hebben onlangs een filmpje op Youtube gezet.

We sloten het eerste half jaar af met het voorprogramma van Xavier Rudd en Castlefest. Prachtige herinneringen waar we nog lang op hebben gezweefd. Ons winterseizoen begon meteen met een nieuwe mijlpaal, namelijk Het Concertgebouw. Victor en ik keken naar de onwerkelijk lange rij die buiten voor ons stond te wachten. We probeerden iedereen even welkom te heten, want dat doen we geregeld ook bij andere sessies dus waarom nu niet.

Ondertussen probeerden we natuurlijk vol trots foto’s te maken van deze gebeurtenis. En Pa Alex, was denk ik wel het meest trots van allemaal, zijn zoon te zien schitteren op deze iconische plek. We zijn toch ook een beetje figurant in zijn droom. De ontvangen staande ovatie is een sterk verhaal voor later, wanneer Vic en ik als oude mannen rondom een haard zitten. Weet je nog Vic, toen en toen en hoe mooi het was en zus en zo. What a journey it has been.

We togen verder naar voor ons een nieuwe plek, genaamd de Arminius te Rotterdam. Wat een beauty van een plek en het gonsde van opwinding. Mensen kwamen van heinde en ver om de verstilling en ontspanning met ons te beleven. Ondanks de vele woorden in deze Wanderer brief wordt er al zoveel gezegd en geschreeuwd in de wereld. Hoe fijn is het om dan gewoon even stil te zijn, je ogen te sluiten, met jezelf te zijn onder muzikale begeleiding van een bezield veld.

Ondanks dat het Wanderer leven ook uitdagingen met zich meebrengt, laden we zelf ook altijd op tijdens de sessie en gaan we met een gevuld hart weer naar huis. Daniel was er zoals altijd ook weer bij om ieders geluidservaring weer zo optimaal mogelijk neer te zetten, a Giant.

Hoe bijzonder was het welkom tijdens onze 2de grote Theatersessie in Uden. Een bordje met Popronde aan de ene kant en The Wanderer aan de andere kant. Vooral omdat Victor en ik een jaar of 8 geleden nog hadden meegedaan aan de popronde en dat was een van de momenten waarin we elkaar aankeken en nietszeggend veel realiseerden. Dit was niet onze weg. Niet de muziekindustrie in, we hebben iets anders te brengen, we gaan onze eigen weg. Om dan zo begroet te worden was wel echt een mooi universeel knipoogje. Een grote gevulde Theaterzaal, 8 jaar later, op eigen kracht gedragen door de liederen en vooral ook door jullie.

In Ogterop was er onze tweede kennismaking met een schouwburg, wat ons altijd weet te imponeren. Ik maakte nog een stiekeme foto van Victor terwijl hij achter zijn piano een nog lege ruimte aanschouwde. De theatersessies voelen gelukkig goed en kloppend, maar vooral omdat we het intiem weten te houden.

Ondertussen mochten we ook weer een paar onze grote broer Maarten Oversier ondersteunen met onze klanken en dat is altijd vooral leuk. Het is ongelooflijk mooi om te zien wat voor impact hij maakt met zijn verhaal en kennis. Daarnaast is het voor mezelf ook erg interessant om via hem mezelf beter te leren kennen en te begrijpen. Dankjewel Big Chief Bro!

Ik ben dankbaar voor de donkere dagen want daar wordt het licht beter gezien. En een lichtpuntje is zeker een nieuw lied waar we de afgelopen maanden met Daniel in de studio aan hebben gewerkt en die over een maand of 2 zal worden uitgebracht. Zo blij en trots met deze song genaamd “Dancing in the Rain”, we kunnen niet wachten om deze positieve happy song met jullie te delen. En gelukkig is dat niet het enige nieuwe lied wat er aan zit te komen!

Over mijlpalen gesproken. Onze eerste kinderconcert! En hoe gaaf dat was, maar ook hoe anders dat liep dan dat we van tevoren dachten. Kinderen vroeg kennis te laten maken met meditatieve klanken, stiltes, bezielende teksten, ja super leuk allemaal maar dat was misschien nog iets te ambitieus ondanks dat de kennismaking zeker geslaagd was haha!

De kinderen van Victor en kinderen van mijn andere beste vriend Laurens de Groot hadden maar liefst 100 zelfgemaakte Rainmakers gemaakt, bestaande uit keukenrol, rijst en tape. We hadden al vrij gauw door dat het niet een goed idee was dat deze vooraf gepakt konden worden maar wat was het ook juist daardoor een feest. Het gaat zoals het gaat. Kinderen zien spelen, dansen op onze liederen. Wauw! En er viel zelfs een enkeling in slaap. Dat was een hele fijne stiekeme bevestiging toch ook wel. Ons volgende kinderconcert (0 tot 5 jaar) (6 tot 12 jaar) zal op 19 oktober in Weesp plaatsvinden.

Over gedeelde dankbaarheid gesproken. We gaven samen met Ellen Koot een ligconcert bij Play Zwolle waar we aan het eind totaal verrast werden. De boodschap was dat we na het geven ook zelf mochten ontvangen. De vraag werd gesteld of we in het midden van de ruimte zelf wilden liggen, waarna een kring om ons heen werd gevormd en ons “We’re All Going Home” werd toegezongen. Wat was dat een bijzondere ervaring, om te mogen voelen wat we mogen doen in dit leven. We genoten er dubbel en dwars van, een fijn besef momentje ook.

Om in hetzelfde onderwerp te blijven. We zijn zo dankbaar voor alle kadootjes, kaartjes, geurtjes, steentjes, mails die we elke keer weer ontvangen, kleine grote dingen die ons voeding geven en vullen. Te veel om op te noemen en ons creatieve honk staat er helemaal vol van. We lezen alles en vergeef ons als de reactie soms lang op zich laat wachten, maar aangezien we (gelukkig) nog steeds alles zelf doen komen we af en toe wat handen te kort.

Om even een paar van deze gedeelde dankbaarheden uit te lichten, Vera Dreesen had ons logo gehaakt en tijdens onze sessie in Maastricht aan ons overhandigd. Zo maakte Stephanie Loix een prachtige tekening van the Giant en kregen we van Greet een mooi klein schilderijtje van The Lighthouse die we sindsdien ook altijd mee hebben.

Dank voor al deze tokens of gratitude. We staan er geregeld bij stil hoe ontzettend fijne community we vormen met elkaar. Sinds kort kan je trouwens ook een persoonlijke noot e/o ervaring achterlaten op onze Tribe Book op de website, welke dus ook te lezen valt voor anderen die onze liederen een warm hart toedragen.

Onze ligconcerten zijn niet aan te slepen en ik begrijp wel waarom. En ik zal heel eerlijk zeggen dat we zelf er ook altijd dubbel en dwars van genieten jullie mee te nemen naar een andere Wanderer ervaring. Vaak gaat er een zoektocht aan vooraf naar nieuwe frequenties en klanken die op een andere manier hoorbaar zijn. Liggend kan het zenuwstelsel wellicht nog meer ontspannen en de binnenwereld weer op een andere manier laten spreken.

Zo deden we ligconcerten in Weesp, Katwijk, Sint Jacobiparochie en mochten we de Yin Yoga XL dag van Emrik Suchies wederom versterken met de liederen, waar we ook nog even met Pa op de foto gingen om alvast in een kerstige sfeer te komen. Komend jaar staan er zeker weer ligconcerten op het programma en zullen er nog meer bijkomen. De ligconcerten in Trinitas (mei) en Op Hodenpijl (okt) zijn de enige die nog niet uitverkocht zijn.

We sloten het seizoen af met een krachtige sessie in Op Hodenpijl, met Ayla en Martine die ons met hun gave kwamen versterken. De prachtige kerkzaal buzzde van fijne energie en het was bijzonder dit vooraf op te merken met z’n allen. Jullie hebben ons ondertussen naar nieuwe hoogtes gebracht en er is niets wat we niet aan kunnen.

Er kwamen 300 mensen luisteren naar onze liederen, en het liet een spoor van dankbaarheid achter. Er kwamen weer mensen naar ons luisteren, uit eigen beweging, man man. Vanuit het idee met onszelf te Zijn, en een oprecht en dienend vertrekpunt naar een fijn en bezield samen Zijn. We komen overigens op 10 mei weer terug naar Op Hodenpijl, wat we inmiddels een echte thuishaven kunnen noemen.

Bij deze willen we tevens een bijzondere sessie aankondigen, op 7 juni in de Dominicus te Amsterdam. Voor deze sessie mag je namelijk zelf het bedrag invullen wat je er voor kunt of wilt geven.

We willen hiermee de mensen die wellicht vanuit financiële overweging niet zomaar even een concert kunnen bijwonen ook de mogelijkheid bieden met ons te zijn. Het leven is weliswaar duurder geworden maar dat betekent niet dat we ruimte voor elkaar kunnen creëren en even iets voor een ander kunnen “dragen”.

Voor deze Dominicus sessie mag je dus zelf het bedrag invullen (vanaf 2,50e, max 1 kaart per emailadres). En uiteraard is de Wanderer community meer dan van harte welkom! We gaan er een heerlijk samenzijn van maken!

Tot slot een licht commercieel getinte afsluiting, onze sessies zijn vaak maanden van tevoren uitverkocht en we leggen vaak wachtlijsten aan wat een bitterzoete constatering is. Onze agenda van komend half jaar is rond ( en voor een aanzienlijk deel al uitverkocht) en het schema van na de zomer zal de komende weken worden aangevuld. We adviseren dan ook onze agenda in de gaten te houden e/o je aan te melden voor de agenda update. Dank voor het lezen en het meereizen! What a journey this has been. Liefs van ons allen!