Het leven is eindig. Het begin van een nieuwe brief. En ik moet denken aan Helga. Een boodschapper. De liederen deden onze wegen kruisen, en deze kwamen nu op een andere laag binnen doordat ze plots in de laatste fase van haar leven was beland. We kregen een mail van een vriendin met de vraag of we niet iets voor haar konden betekenen, wellicht een videoboodschap. Nu ben ik best cameraschuw dus ik pakte liever de telefoon om te bellen. Een uitwisseling volgde. Toeval wilde dat we die week nog in de buurt zouden spelen en we nodigden haar en alle vriendinnen die ze mee wilden nemen uit naar onze sessie in Dokkum. Ze was er, maar jullie ook. Allemaal ‘stille’ helden, en laat ik vooral ook de mensen van de wensambulance niet vergeten te noemen.

Stille helden. Waarom? Ik belde Helga nadien om te horen hoe ze het heeft gehad en hoe het met haar ging. Ik zal de details besparen, maar wat haar raakte is dat ze zei dat de hoeveelheid mensen die haar even liefde, een knuffel, een blik, een aanraking kwamen brengen nadat de sessie was afgelopen. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt en deed haar ontzettend goed. En we horen het vaker, de aard van wanderende mensen en wat er ontstaat als we samenkomen. De spirit, de energie. Dank jullie wel, jullie zijn geweldig.

Helga is een paar weken later naar ‘huis’ gegaan. We eren haar voor de boodschapper die ze is. Een lang leven is niet vanzelfsprekend, maak herinneringen en geluksmomentjes, adem in, adem uit. We leven. En het leven is eindig.

Dat is veelal het gevoel wat ik heb. Elke dag als ik opsta en mijn ogen open. Ik heb weer een dag gekregen. Ik denk dat ik al een jaar of anderhalf te kampen heb met slaapapneu, wat bij tijd en wijlen best slopend is. Voor het lichaam en geest. Als je mij tijdens de sessies met wallen onder mijn ogen ziet, dan weet je waar dat voornamelijk door komt.

Daarom ben ik mensen als Helga dankbaar. Ze zetten de kwetsbaarheid en de pracht van het leven in het licht. Ze fluisteren boodschappen zonder woorden. “Niets is vanzelfsprekend Nikos.” “Gezondheid is zo dichtbij is dat we het vaak over het hoofd zien”. Ik probeer betere keuzes te maken voor mezelf.

Ik merkte dat m’n wereld erg zwaar voelde, de negativiteit, de polarisatie, social media en de hoeveelheid woorden die op social media wordt gebruikt om ‘spiritualiteit’ te duiden, maar ook mijn dagelijkse routine voelde niet meer fijn.

Ik wandelde, maar niet meer met de vervulling die ik voorheen voelde, door de bossen. Waar ik wel blij van werd is dat ik vrijwel altijd de Ronroco en m’n native flute mee had, lekker even ergens in de zon vrij spelen en het instrument beter leren kennen.

Wat ik ook merk is dat ik wat er gebeurd met The Wanderer bij tijd en wijlen best overweldigend vind hoor. Dat laatste gebeurt met name in m’n hoofd, een steeds groter wordende druk. En het zijn geen kleine huiskamerconcerten meer die we doen. Ik moet daarnaast ook wennen dat ik inmiddels geregeld herkend wordt, zelfs in het vliegtuig haha! Ik weet nog niet wat ik daarvan vind, moet mijn weg daarin nog vinden geloof ik. Het pad kent vele vruchten, en ongemak is ook een leraar. Gelukkig kan ik altijd bij Victor en Daniel terecht, dat is denk ik ook onze kracht. Deze broederlijke (h)echtheid. Dankjewel voor jullie begrip ook, en ergens is dit ook het begrip wat we naar onszelf hebben en of mogen hebben.

Ik moest er even tussenuit en ging op bezoek bij m’n familie en vader op Kefalonia. Griekenland was exact wat ik nodig had. Amper bereik, boerenleven, en gesprekken over kippen en geiten. Zo bijzonder dat m’n familie, behorend tot een oudere generatie, echt amper idee heeft wat er speelt in de wereld. Ze hebben een telefoon omdat er een kans bestaat dat ze gebeld kunnen worden, en dat is het dan wel. Ze vonden het maar raar als ik af en toe een foto van hun maakte. De enige invloed die ze maken is op hun kleine wereld en ze zijn enigszins vrij van angstverhalen die op hen af worden gevuurd.

Hun wereld wordt anders ervaren dan de mijne. Ik verlang echt naar die eenvoud en een andere ervaring van onze wereld. En al helemaal tijdens deze korte reis die we maken als mens. Ik wens dan ook mezelf minder schermtijd en informatie toe, vooral dus ook minder prikkels. Even rusten en laven in ons eigen zijn. Nog een reden waarom we havens creeren met onze sessies waar je even 2 uur kunt aanmeren en je ziel kunt opladen.

Standaard op vakantie speel ik kerstman voor de zielige honden (en katten) die ik aantref. Elke dag naar de supermarkt m’n rugtas inladen, tegen niemand iets zeggen, want ‘verwennerij’ voor de diertjes is in Griekenland niet echt normaal. Superfijn dat Victor en zijn gezin even de zorg van Balance op zich hadden genomen. Ik had even heerlijk de handen vrij. Voor ons beiden een bonusfamilie!

Tijdens de zomerstop hebben we ook nog geregeld gewerkt aan nieuwe muziek, gestaag maar het tempo is altijd kloppend. De stroom bepaald. We werken momenteel aan 2 albums, 1 echt Wanderer album en 1 instrumentaal album voor therapie, ontspanning, introspectie en misschien voor een betere nachtrust. Alhoewel de beste nachtrust waarschijnlijk ontstaat als je de telefoon niet in je slaapkamer hebt liggen. Ik vind het echt een genot om ermee bezig te zijn, en het is nog leuker om geluiden uit ons dagelijks leven te vinden, op te nemen en te integreren. Denk aan voetstappen, de zee, de vogels, kinderstemmen, gesnurk, schapenbellen. Niet uit een database maar frequenties uit ons eigen leven.

Een bijzonder feitje is dat toen ik Victor voor het eerst ontmoette, wij allebei “Riceboy Sleeps“ van Jonsi en Alex als ons favoriete album beschouwden, een diep instrumentaal kunstwerk dat ons nog steeds inspireert. Ooit wilden we een dergelijk getint album maken, en 11 jaar later zijn we zover. Het heet “Close Encounters of a Spiritual Kind”, een knipoog naar de film uit 1978 waarbij andere wezens via klanken met ons konden communiceren en visa versa. Dat is dan ook meteen onze waarneming en waarheid. We vermoeden dat we dit album eind van het jaar voor iedereen beschikbaar kunnen maken.

De sessie die mij de afgelopen maanden het meeste bijgebleven was in Amsterdam. Het begon al met het zien van een imposante wachtrij voor de entree van een metertje of 200?! Onwerkelijk. De moeder van Victor was misschien wel het meest trots van iedereen. Deze keer mocht iedereen zelf het bedrag van een kaartje invullen. Met name om ook de kleinere portemonnee de kans te geven maar ook om te inspireren dat het anders kan.

Wij vinden het bijzonder dat er tegenwoordig bedragen van soms wel 60 euro gevraagd worden voor een concert, we vinden daar wat van, maar vooral als deze ‘spiritueel’ wordt verkocht. Aan de andere kant hebben veel mensen dergelijke bedragen ervoor over en is het blijkbaar betaalbaar. Ik heb het er vaak met Victor over, zijn wij nou de enige die hier zo over denken?

Tegelijkertijd mogen we het bij onze eigen koers houden want velen vinden het juist fijn wat wij brengen. Eenvoud, jullie, wij, onze ziel, ontspanning en ontsnapping, diepte en inhoud. Momenteel zijn de wachtlijsten voor de meeste sessies net zo lang als de sessie zelf. We staan erbij en kijken ernaar. Dankbaar, maar het geeft ook altijd weer nieuwe uitdagingen en het brengt weer nieuwe keuzes. Omwille energie plannen we liever eerst nog verder door in de toekomst, in plaats van nog vaker onze beleving aan te bieden.

Daarom staan er al veel sessies voor volgend jaar op de agenda. We kunnen ons goed voorstellen dat je nog niet weet hoe de vlag ervoor staat. Mocht het helpen, we storten sinds jaar en dag altijd terug wanneer je onverhoopt niet kan.

Ook hierin kunnen we alleen maar inspireren door hier een andere beweging in te maken. We vinden het bijzonder dat we vrijwel altijd binnen een uur een bedankmail krijgen wanneer we uitleggen waarom er een terugstorting plaatsvindt, mensen zijn alom verbaasd. “We zien het als een uitwisseling, je koopt een kaartje voor een concert, waarom zou het geld ineens van ons zijn wanneer je bijvoorbeeld ziek bent geworden?” Wat geeft ons dat recht behalve het zogenaamde wettelijke recht? Het levert uiteindelijk veel meer op dan het bedrag voor de kaartjes, echt. Niemand die dit begrijpt, zo lijkt het. Haast overal staat er in het groot’ NO REFUND’ bij de voorwaarden, het is de standaard geworden. Menselijkheid, het woord wat ons betreft ook weer wat meer inhoud mag krijgen.

Waar was ik, oh ja we hadden het geweldig in Amsterdam. We zijn blij ons nog steeds te verbazen. Het blijft een uitwisseling. Wat ons zeker is bijgebleven is Castlefest. We hadden als taak de aanwezigen wat vervulling en ontprikkeling te brengen aan het begin van de dag en wat was men in grote getale op komen dagen, wauw! Het blijft een eer om wederom te zijn uitgenodigd op dit liefdevolle en sprookjesachtige festival. We kunnen het alleen maar aanraden. Er is onlangs overigens nog een mooie registratie van “We’re All Going Home” van Castlefest (2024) gepubliceerd.

Foto: Joop clavaux

Foto: Hans Heemskerk

Ik vroeg achteraf nog een aantal mensen of ze met mij op de foto wilden, gelukkig wilden de meesten dat wel. Ik zeg het gekscherend maar ik meen het wel. Jullie, alle fans, volgers, mensen die ons begrijpen en ons zien zijn de mensen die zorgen voor onze draagkracht om te blijven vliegen. Giants! Ondertussen kregen we een leuke foto van Mark toegestuurd die onze boodschap op Burning Man (Nevada) door heeft verteld. Dankjewel Mark!

Tot slot altijd weer de commercieel getinte wetenswaardigheden, op 26 september is onze live registratie “Live 2025“ ook beschikbaar op Spotify, eerder verscheen deze op cd en digitale download. Persoonlijk blij dat we o.a. een mooie versie van “Love Your Mirror” hebben weten vast te leggen. Onze “You Are Loved” unisex shirt is nageleverd en beschikbaar in de shop. Onze agenda tot de zomer van 2026 staat goed in de steigers en de kaartverkoop gaat hard, waarvoor dank.

Voor de rest van het jaar zijn er nog kaarten voor Kampen, Uden, Groningen en Düsseldorf beschikbaar. Je vindt het op onze agenda. Victor heeft onlangs een ouderwets gastenboek op de website gemaakt, altijd waardevol om jullie verhalen te lezen!

Nou, wat een lang verhaal, dank voor het lezen en het meereizen! We zien er naar uit om iedereen weer te gaan zien. Veel liefs van ons!